Dlaczego terapia jest regularna? Na kilku pierwszych konsultacjach zazwyczaj zapada decyzja, czy podejmować się terapii czy nie. Jest to wspólna decyzja pacjenta i terapeuty. Często decyzji tej towarzyszy cała rzesza obaw i lęków ze strony pacjenta: jak to będzie? jak długo taka terapia może potrwać? czy to jest dla mnie odpowiedni/a terapeutka/ terapeuta? czy mogę tej osobie zawierzyć, zaufać? Są to naturalne dylematy, o których można śmiało rozmawiać z terapeutą. Decyzja po podjęciu regularnej współpracy zarówno może uspokajać pacjenta jak i go niepokoić. Często na pierwszym planie stoją obawy związane z kosztami terapii i możliwościami pogodzenia jej z innymi zajęciami w codziennym grafiku i obowiązkach. Kiedy te dylematy zostaną rozwiązane, wychodzą spod nich kolejne: lęki przed zobowiązaniem długoterminowym uruchomiają całą rzeszę obaw co może wyniknąć z tak dużego przedsięwzięcia jakim jest podjęcie terapii. Zazwyczaj terapeuta proponując psychoterapię, mówi o regularności spotkań. Wtedy częstą pierwszą reakcją pacjenta (nawet jeśli bardzo potrzebuje terapii i jest na nią zdecydowany) jest obawa przed tym, czy da rady z takim wyzwaniem. Zwłaszcza kiedy terapeuta informuje o płatności za nieodbyte sesje, pacjenci się niepokoją i zaczynają zastanawiać czy dadzą radę pojawiać się regularnie w gabinecie. Po co ta regularność? Terapia, żeby móc zapewnić bezpieczne i przewidywalne środowisko potrzebuje swojej “ramy”. Tak jak obraz bez ramy, może się rozmywać i nie wiadomo gdzie się kończy i gdzie zaczyna, tak terapia potrzebuje swoich wytycznych czasowych. Dzięki nim pacjent wie ile ma czasu, np. wiedząc ile czasu trwa jego sesja wie czy poruszać dany wątek pod koniec sesji, czy zostawić już na kolejną. To daje poczucie przewidywalności – i dzięki temu – bezpieczeństwa. Podobnie jest z rezerwacją czasu terapeuty, z czym związana jest płatność za nieodbyte sesje. Terapeuta rezerwuje swój czas – w swoim grafiku – i dana godzina staje się godziną tylko tego konkretnego pacjenta, i niczyją inną. Podczas takiej godziny terapeuta nie przyjmuje innych pacjentów o danej porze, nawet jeśli pacjent nie pojawi się czy się spóźni. Ta zasada, mimo, że złości wielu pacjentów na początku, po dłuższym czasie trwania terapii okazuje się pomocna i dająca pacjentowi poczucie, że terapeuta jest tylko dla niego o jego godzinie i że to jest dla niego miejsce. Opłata za terapię funkcjonuje jak coś, co można porównać do miesięcznego „abonamentu”, a pacjent może dowolnie skorzystać ze swojej sesji, czy się na nią spóźni, czy nie przyjdzie czy wykorzysta całą – zostaje po jego stronie. To daje pacjentowi poczucie bezpieczeństwa, że terapeuta jest stałą osobą i czeka na niego, bez względu na to co się stanie. Czasem dużą wartością jest posiadanie czegoś pewnego w życiu, czego można się przytrzymać. Wielu pacjentom daje to poczucie bycia trzymanymi w bezpiecznym środowisku, które istnieje i z którego wyruszają po skończonej sesji z poczuciem bycia wzmocnionym i zrozumianym przez terapeutę. Dziękuję za pomoc w przygotowaniu artykułu Pani Agnieszce Guzowskiej...
Ile razy chciałeś coś komuś powiedzieć, jednak nie powiedziałeś bo bałeś/aś się reakcji? Ta sama sytuacja często występuję na terapii, po prostu są tematy o których obawiasz się powiedzieć swojemu terapeucie, obawiając się jego/jej reakcji. To jest normalne, że tak jest… w żargonie terapeutów takie tematy zostały wręcz nazwane ‚tematami klamkowymi’ czy też ‚klamkówkami’. Przychodzisz na spotkanie i chcesz przykładowo opowiedzieć o jakiś swoich wstydliwych przeżyciach, o których nikt nie wie, a dręczą Cię od dłuższego czasu. Zaczynasz jednak temat od tego, że pogoda się pogorszyła… i tak zlatują różne poboczne tematy… aż przychodzi koniec sesji, wtedy orientujesz się, że już najwyższy czas o czymś pogadać… i często tuż przed wstaniem i podejściem do klamki decydujesz się poruszyć temat z którym przyszłaś/przyszedłeś… Z kolei inne tematy, mogą przez Ciebie nie zostać nigdy poruszone ze względu właśnie na ten strach… jak terapeuta pomyśli? co powie? itd. Wiem, że poruszenie głębokich skrytych tematów, jest po prostu trudne i czasem się po prostu nie da… ale… takie małe ale… te tematy których się boisz poruszać to najczęściej tematy które blokują Twoją psychikę i przekształcają się często w objawy. I zapewne właśnie pewnie dlatego jesteś na fotelu, bo nie masz jak o nich z nikim porozmawiać w życiu codziennym… Strach przed oceną, przed tym co ludzie pomyślą o Tobie, o tym co powiesz – istnieje przede wszystkim w Twojej głowie. A terapeuta nie jest od oceniania, nie jest od tego by mieć o Tobie jakieś zdanie… jest od tego by pomóc Ci zrozumieć to co dzieje się w Twojej głowie… Dlatego przyspieszając pojawienie się tematów klamkowych pomagasz przede wszystkim sobie w zrozumieniu tego co się dzieje 🙂 I uwierz na słowo jak zagłębisz się w lekturę książek psychoterapeutycznych – to stwierdzisz, że rzeczywiście praktycznie żaden temat nie jest do nie poruszenia na terapii. A terapeuta jest przygotowany na wszystko… mało tego – jeśli temat jest na tyle skryty to zaufaj, ale Ty już dawno o nim powiedziałeś/aś terapeucie… może nie słowami, ale swoim zachowaniem, więc wypowiedzenie tego co wisi w powietrzu to już tylko formalna...
Płacenie za nieodbyte sesje? Wiele osób może najść zdziwienie gdy usłyszą w zasadach terapii płatność za nieodbyte sesje? O co w ogóle chodzi? Jak to mam płacić za sesje które nigdy się nie odbyły? Płatność za nieodbyte sesje jest ustalana w zasadach terapii, przeważnie na początku trwania terapii, czasem mogą być zmieniane w trakcie jej trwania – to już zależne...